Makaleler- Sayfa 4

“Herkes” var olamayan insanlık durumunun var olmayan çatısıdır. İnsanlar kendileri olmayı başaramadıkları ölçüde “herkese” sığınırlar. Olmayan varlıklar olmayan bir kişilikle kendilerini var etmeye çalışırlar. Politika, ekonomi ve kültür alanları, bu “kişi”liksizliğin arenasına dönüşür.

Adam yerine konmayan bir toplumda düşkünlük böyle yücelmeye çalışır. Çürüme bu kanallarla iyileşmeye çabalar, yıkılış, hakikat dışı yöntemlerle yükselişe çevrilir. Dinden çok mistisizm, ahlaktan çok ideoloji, adaletten çok çifte standart, özgürlükten çok yeni bağımlılık ve itaat biçimleri yaygınlaşır

Mahsun ve mazlum yığınlar, dinci oligarşinin eteklerine yapışıp kimlik bulmaya çalışan sahtekar ilim adamlarının ve aydınların metafizik saçmalıklarını değil, Kuran’ın hayata dair, insan-insan ilişkilerine yönelik üslubunu kullanan, düzene karşı taraf olabilen, gerçeği açığa çıkartan ve kitlelerin özgürleşmesini dert edinen gerçek ilim adamları

Kendini sorumlu davranmaktan münezzeh görenlerin çoğaldığı toplumlarda ilk yapılacak iş, bireylere kendi sorumluluklarını hatırlatmak ve kendileri için ancak ve sadece kendilerinin iyilik yapabileceğini sağlayacak bir anlayış ve ilişki hukukunu yaygınlaştırmak olmalıdır. Böyle toplumlara yapılacak en büyük iyilik, onlar adına, onlar için ve

Toplumla, toplum uğruna savaşanlar arasındaki değiş tokuş vahşi savaşçı ile ilkel toplum arasındaki ölümcül denge’ye benzer: Kan, can ve ter karşılığında halka, tarihe, çocuklara bergüzar kalacak saygın kimlik istenir.

Ünlü heykeltıraş Rodin’e heykeli nasıl yaptığını sormuşlar: “Bir taş kütlesini alıp fazlalıklarını atıyorum, geriye heykel kalıyor.” demiş. Rodin, herhangi bir taş parçasında gördüğü estetik öz’ü birkaç tıraş darbesiyle ortaya çıkarıp, insanın eşyaya biçim verme yeteneğini en üst düzeyde temsil ediyor. İnsanoğlu, yalnızca

eğer bir gün, kendi basit gerçeklerimizin pençesinde uysalca, dilsizce acı çekip, katlanmaya başlarsak, toplumun vicdanı da zehirlenmiş, ve yaşamak için hiçbir nedenimiz kalmamış demektir.

Omelas’ın düzeni, bütün kötülüklerin bir “günah keçisi” olarak seçilmiş çocukta toplandığı ve ondan dolayı yapmacık, geçici ve sahte bir iyilikler dünyasının kurgulandığı ikiyüzlü bir düzendir.

İnsanlara hizmet edici, eğitici, öğretici, hatırlatıcı, olgunlaştırıcı, hakikate götürücü olmayan, aksine bu görünümler altında hükmedici ve dayatıcı olan her tür ‘araç’ ve bu araçların sahipleri, kendilerine ‘kul’ arayan efendi taslakları durumundadır. İronik olan, bu efendi taslaklarının kendisi de önceden mankurtlaştırılmış beyinsizlerdir

‘derin ve kutsal devlet tahakkümcülüğünü yansıtan bilinçaltlarını sureti-hak ile dışa vuran ve insanları Allah ve Resulü’ ile aldatanların çoğaldığı bir dönemde yalnızca bilincimizi değil, bilinçaltımızı da özgürleştirmek zorundayız.