Batı ile batılılaşma, modernité ile modernleşme ile Avrupalılaşma aynı şey değildir. Tıpkı Doğu ve Doğuculuk, Doğu ve Asya, Doğu ve Despotizm, metafizik, gelenek, irfan, hikmet, vahiy, gerilik, gelişmemişlik ve benzeri “genelleme’lerin aynı şey olmadığı gibi. Tüm bunlar oryantalist perspektifin ürünü olan gayrı hakiki ve yanıltıcı illüzyonik yalanlardır.
Statükocu elitlerin dönüşmek zorunda kalma sıkıntısının kin dolu uzlaşımcılığı ile Milli Görüş geleneğinden gelen siyasi partiler şahsında somutlaşan yeni elit adaylarının değiştirme irade ve çapından yoksun uzlaşımcılığı, yeni bir hegemonya paradoksu doğurmuştur.
“Herkes” var olamayan insanlık durumunun var olmayan çatısıdır. İnsanlar kendileri olmayı başaramadıkları ölçüde “herkese” sığınırlar. Olmayan varlıklar olmayan bir kişilikle kendilerini var etmeye çalışırlar. Politika, ekonomi ve
kültür alanları, bu “kişi”liksizliğin arenasına dönüşür.
Adam yerine konmayan bir toplumda düşkünlük böyle yücelmeye çalışır. Çürüme bu kanallarla iyileşmeye çabalar,
yıkılış, hakikat dışı yöntemlerle yükselişe çevrilir. Dinden çok mistisizm, ahlaktan çok ideoloji, adaletten çok çifte standart, özgürlükten çok yeni bağımlılık ve itaat biçimleri yaygınlaşır
Mahsun ve mazlum yığınlar, dinci oligarşinin eteklerine yapışıp kimlik bulmaya çalışan sahtekar ilim adamlarının ve aydınların metafizik saçmalıklarını değil, Kuran’ın hayata dair, insan-insan ilişkilerine yönelik üslubunu kullanan, düzene karşı taraf olabilen, gerçeği açığa çıkartan ve kitlelerin özgürleşmesini dert edinen gerçek ilim adamları ve entellektüelleri bekliyor.
Kendini sorumlu davranmaktan münezzeh görenlerin çoğaldığı toplumlarda ilk yapılacak iş, bireylere kendi sorumluluklarını hatırlatmak ve kendileri için ancak ve sadece kendilerinin iyilik yapabileceğini sağlayacak bir anlayış ve ilişki hukukunu yaygınlaştırmak olmalıdır. Böyle toplumlara yapılacak en büyük iyilik, onlar adına, onlar için ve onları düşünerek iyilik yapmamaktır.
Toplumla, toplum uğruna savaşanlar arasındaki değiş tokuş vahşi savaşçı ile ilkel toplum arasındaki ölümcül denge’ye benzer:
Kan, can ve ter karşılığında halka, tarihe, çocuklara bergüzar kalacak saygın kimlik istenir.
Ünlü heykeltıraş Rodin’e heykeli nasıl yaptığını sormuşlar: “Bir taş kütlesini alıp fazlalıklarını atıyorum, geriye heykel kalıyor.” demiş. Rodin, herhangi bir taş parçasında gördüğü estetik öz’ü birkaç tıraş darbesiyle ortaya çıkarıp, insanın eşyaya biçim verme yeteneğini en üst düzeyde temsil ediyor. İnsanoğlu, yalnızca eşyaya değil, insana ve topluma da biçim verme yeteneğine sahiptir. Bir heykel tıraşın…
eğer bir gün, kendi basit gerçeklerimizin pençesinde uysalca, dilsizce acı çekip, katlanmaya başlarsak, toplumun vicdanı da zehirlenmiş, ve yaşamak için hiçbir nedenimiz kalmamış demektir.
Omelas’ın düzeni, bütün kötülüklerin bir “günah keçisi” olarak seçilmiş çocukta toplandığı ve ondan dolayı yapmacık, geçici ve sahte bir iyilikler dünyasının kurgulandığı ikiyüzlü bir düzendir.
